De schreeuw om hulp

Toen Isabella op de IC lag in het Sophia kinderziekenhuis kon ik iedere dag terecht bij een psycholoog. Op het moment dat Isabella ontslagen werd vroeg de psycholoog zelfs of ik zijn hulp nog aan wilde houden omdat het goed zou zijn voor mijn verwerking.

Op de dag dat we te horen kregen dat Romée in mijn buik overleden was, heb ik gelijk gevraagd om een psycholoog. Ik kreeg te horen dat er geen psychische hulp in het ziekenhuis was. Ook de huisarts kon ons niet helpen.

Hoe komt het dat er wel ondersteuning is voor ouders van een ziek kind maar op het moment dat je kindje niet meer leeft iedereen z'n handen ervan af trekt. Terwijl juist dan de hulp zo hard nodig is! Mijn schreeuw om hulp werd door niemand in de zorg beantwoord..