Dit kan niet waar zijn

Ik zit buiten aan de tuintafel met mijn zwangere buik, ik friemel nerveus aan mijn handen als de deurbel gaat. Isabella ligt al een tijdje op bed maar kan de slaap niet vatten, we halen haar uit bed. Ze kijkt net zo verbaasd als ik naar de zwartgeklede mevrouw aan de tuintafel: wat doet ze hier eigenlijk?

Ze steekt van wal en legt uit dat het beter is om voor de bevalling de begrafenis alvast te regelen. Ik stamel wat en begin te huilen. Gister zat ik nog op een roze wolk en nu plannen we de begrafenis van onze dochter die nog geboren moet worden, dit kan niet echt gebeuren, dit kan niet waar zijn...