Een kind verliezen is anders

Ik ben op de begraafplaats en zit gehurkt bij het plekje van Romée, opeens voel ik een hand op mijn schouder en hoor een zachte stem zeggen: moeilijk blijft het hé? Ik barst in tranen uit en draai me om. Twee vriendelijke ogen kijken me aan, ze vertelt me dat ze zoveel in mij herkent, dat ze aan alles kan zien hoeveel pijn ik lijd. Gebroken kijk ik haar aan en vraag bijna smekend: wordt het ooit beter? Ze begint te huilen zoals alleen een moeder kan die om haar kind rouwt en geeft me het antwoord waar ik zo bang voor ben: het spijt me, ik zou willen dat ik een hoopvoller antwoord had maar het gemis wordt niet minder. Een kind verliezen is anders, het is onderdeel van wie je bent.