Gecondoleerd

Vorige week moest ik naar een condoleance. Ik ging alleen omdat mijn familie er niet was en Cas thuis bij de meisjes bleef. Vroeger was condoleren niet mijn favoriete bezigheid, nog steeds niet natuurlijk maar ik vond het vroeger zo vervelend omdat ik me altijd nerveus en gespannen voelde. Bang om het verkeerde te zeggen of helemaal niet weten wat te zeggen.

Nu is dat heel anders, ik voel me prima op mijn gemak, hoef nooit te zoeken naar de juiste woorden, eigenlijk gaat het vanzelf. Ik ben zo geregeld onder verdrietige mensen dat het normaal is geworden. Ik vroeg me altijd af hoe iemand begrafenisondernemer kan zijn, maar nu begrijp ik het.