Had iemand me maar verteld

Nu ik weer zwanger ben komen er veel herinneringen naar boven.

Vooral het stuk toen er opeens geen hartslag meer was bij Romée, die angst is nu natuurlijk ook sterk aanwezig. Meerdere keren per dag ga ik heel bewust zitten om te kijken of ik de baby voel bewegen. De geruststelling is telkens maar van korte duur maar het is de enige manier. De ochtend nadat het hartje van Romée gestopt was met kloppen kan ik me nog zo goed voor de geest halen, het is één van de meest traumatische momenten geweest, mijn buik was gehalveerd zonder dat er ergens vocht of vruchtwater lag. Ik kon Romée heel duidelijk zien liggen in mijn buik, een heel verdrietig en pijnlijk beeld. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik hier niet op voorbereid werd door het ziekenhuis dat dit kon gebeuren. Had iemand me maar verteld wat me allemaal te wachten stond..