Niemandsland

Rouwen ervaar ik als een eenzame lange zware tocht.

Maar nu ik opnieuw zwanger ben voel ik me pas echt alleen, ik bevind mezelf in een soort niemandsland. Eerst kon ik met lotgenoten goed praten over wat er in me om ging maar nu val ik overal net buiten. Lotgenoten zijn of al bevallen van een regenboogkindje, ze zijn juist nog niet zwanger na verlies of hebben inmiddels meerdere kindjes verloren. Het is ontzettend moeilijk om mijn gevoelens te uiten of delen omdat niemand zich kan inleven in onze situatie. We leven tussen hoop en vrees.