Niet kunnen zorgen voor je kind

Als ik aan mijn omgeving vertel over mijn werk voor de Stichting krijg ik vaak de vraag of dat niet confronterend is. Als ik dan vraag waarom ze dat denken is het antwoord meestal: dan word je toch heel de tijd herinnerd aan Romée en het verlies.

Soms krijg ik het gevoel dat anderen denken dat er een aan en uit knop voor de pijn en het verdriet is. Maar je kunt er niet voor weglopen of afleiding voor zoeken.

In alles wat ik doe zit ze in mijn hoofd en is ze in mijn gedachten, het is er altijd. Het werken voor de Stichting is juist heel fijn, het is mijn manier om met Romée bezig te kunnen zijn, nu ik niet voor haar kan zorgen.