Nooit herinneringen kunnen maken

Iedere dag vraag ik me af wat voor kindje je nu zou zijn geweest.

We zullen nooit weten wat je favoriete eten zou zijn geweest, nooit weten waar je het liefst mee zou spelen of wiens karakter je zou hebben gehad.

We hebben nooit herinneringen kunnen maken en dat maakt de rouw extra gecompliceerd.

Hieronder deel ik een stuk van de speech die Caspar gaf op de begrafenis van Romée.

Daar sta ik dan

Met een onmogelijke opgave

Hoe zeg je gedag tegen je eigen dochter

Dit zou het moment moeten zijn om herinneringen op te halen maar die waren ons niet gegund

Je was zo welkom hier

Er was liefde genoeg

Maar het mocht niet zo zijn

Lieve Romée

Weet dat we van je houden

Dat we altijd aan je zullen denken

En je er altijd bij hoort

Voor nu ben je even alleen maar mama en papa komen bij je, dat beloof ik