Nooit meer is voor altijd

Als ik lotgenoten spreek die hun eerste kindje verloren, merk ik dat vaak gedacht wordt dat het fijn is dat het bij ons het tweede kindje was. Het is natuurlijk ook zo dat het de beste motivatie is om door te gaan en dat Isabella afleiding en vreugde brengt. Maar het is ook erg zwaar om niet altijd toe te kunnen geven aan de rouw en telkens door te moeten gaan ook als het even niet gaat. Om die reden ging ik vorige week een weekje weg zonder Cas en Isabella, om even bij te komen. Bij thuiskomt vroeg iemand of ik Isabella dan niet ontzettend gemist had? Natuurlijk ik miste haar heel erg, maar missen krijgt zo'n andere betekenis als je weet hoe het is om echt een kind te missen. Want nooit meer is voor altijd.