Onmogelijk in te denken verdriet

Twee weken geleden hadden we weer een herinneringsdag. Heel fijn dat er weer een volledige dag in het teken van Romée stond.

Op zo’n dag komen veel lotgenoten samen, het blijft een bijzondere band het lotgenootschap. Aan een half woord of één blik hebben we genoeg. Voor iemand die het niet zelf mee heeft gemaakt blijft het een onmogelijk in te denken verdriet. Een lotgenoot zal nooit vragen of het alweer een beetje gaat of dat het al minder pijnlijk is dan vorig jaar. Ze weten hoe het is en voelt. Het voelt als thuiskomen, het is de plek waar ik echt mezelf kan zijn.