Op het beste hopen maar op het ergste voorbereid zijn

Inmiddels ben ik bijna 36 weken zwanger, of ik het nu wil of niet ik merk dat de mentale voorbereiding voor de bevalling begonnen is. Ik heb het er erg zwaar mee, al mijn herinneringen en ervaringen komen voorbij, bij haast iedere gedachte flitst er ook een foto door mijn hoofd. Mijn associaties met bevallen zijn allemaal traumatisch en negatief wat blanco deze bevalling ingaan onmogelijk maakt. Bij Isabella waren we in de veronderstelling dat alles goed was totdat ze blauw werd en slecht begon te ademen, ze werd bij me weg gehaald en we hebben de dagen daaropvolgend meerdere keren te horen gekregen dat we afscheid van haar moesten nemen omdat ze waarschijnlijk zou overlijden.

Bij Romée wist ik vooraf al dat ik moest gaan bevallen van mijn overleden dochter, het ergst denkbare voor een moeder. Iedere vezel in mijn lijf herbeleeft al deze fysieke en emotionele pijn nu opnieuw en dat zal straks tijdens de bevalling niet anders zijn. Ik zie ontzettend op tegen de bevalling. Ik hoop natuurlijk op het beste maar ben altijd voorbereid op het ergste. Zo ben ik gevormd door alles wat we meegemaakt hebben en het is de enige manier om ermee om te gaan voor mij.

Isabella 11 september 2018 Sophia kinderziekenhuis