Wat zou ik toch zonder jullie moeten

Vroeger kende ik geen angst, ik leefde gewoon. Dat onbezonnen zal ik nooit meer terug krijgen maar ik probeer niet in angst te leven. Dat lukt natuurlijk niet altijd, het voelt als lopen op dun ijs. Al voel ik me soms onschendbaar, want wie z'n kind verliest en nog staat heeft het ergst denkbare overleefd. Maar dan besef ik me weer dat ik nog twee kindjes heb, dat maakt het leven zo vergankelijk. De eerste jaren luisterde ik altijd bij Isabella of ze nog ademde als ze sliep. Nu durf ik soms de kamer van Lorèn niet in te gaan als ze lang slaapt, zo bang dat er iets mis is. Want wat zou ik zonder jullie moeten..