Witte jassen

Inmiddels heb ik zoveel naars en verdrietigs meegemaakt in ziekenhuizen dat alleen al het betreden van een ziekenhuis me de rillingen bezorgd. Mijn hartslag gaat omhoog, ik merk dat ik sneller ga ademen en ik ben super alert. Afgelopen vrijdag is Lorèn geopereerd, ik vond het zo moeilijk om mee te gaan naar de operatiekamer waar ze onder narcose werd gebracht, maar ik wilde haar koste wat het kost steunen. De operatie is goed verlopen wat een enorme opluchting voor ons was, maar na 24 uur werd ze opeens ziek, ze kon niks binnen houden en wilde 48 uur lang niets meer drinken. Op zulke momenten merk ik dat er zoveel angst in mij zit door alles wat we hebben meegemaakt met onze kinderen en dan flitsen alle herinneringen voorbij. Inmiddels zijn Lorèn en ik gelukkig weer thuis, nu kan ze aansterken en bijkomen want wat zal het ook voor haar eng zijn geweest. Aan het einde wist ze precies dat ze op moest letten op de mensen in de witte jassen want die deden meestal geen leuke dingen.