Zolang ik leef

Als mij gevraagd wordt hoeveel kinderen ik heb, antwoord ik altijd 3 dochters natuurlijk.

Ik wijd verder niet uit pas als er gevraagd wordt hoe oud mijn dochters zijn vertel ik erbij dat Romée nu 2 jaar had moeten zijn. Reacties zijn wisselend maar vaak voelen mensen zich zichtbaar ongemakkelijk en zijn ze overdonderd. Het is één keer voorgekomen dat ik niet over Romée vertelde omdat de situatie dat niet toeliet, het was op een kerstmarkt ik was zwanger van Lorèn en ik was daar met mijn moeder en Isabella. Een vriendelijke dame maakte een praatje met ons en zei heel enthousiast: ik zie dat de tweede onderweg is en ze wees naar mijn zwangere buik. Ik was overrompeld, naast de dame stonden haar twee dochters en Isabella en mijn moeder naast mij, ik koos ervoor niets te zeggen omdat dat beter leek. Ik wilde anderen niet in verlegenheid brengen of ongemakkelijk laten voelen.

Nu weet ik dat ik dat nooit meer zal doen, ik heb nog steeds last van het voorval, ik kan mijn verhaal, mijn dochter en mijn gemis niet achterwege laten in geen enkel gesprek ook niet als ik daarmee een ander in bescherming neem. Zolang ik leef blijf ik over jou praten en schrijven.